Macht is context gebonden

Dopamine, zo zagen we in mijn vorige blog, is een soort van ‘gelukshormoon’. Een toename van dopamine verhoogt ons gevoel van welbehagen, ons gevoel dat we goed bezig zijn. Wat dat ‘goede’ is, is contextgebonden. Macht zo zagen we, geeft veel dopamine, omdat macht in onze cultuur wordt ervaren als iets dat goed is.

Sexueel geweld, religie en spiritualiteit

We zijn terug bij het seksueel geweld dat afgelopen maanden opnieuw in het nieuws kwam. Opnieuw tonen feiten aan dat religieuze en spirituele leiders seksueel misbruik plegen en daar lange tijd mee weg komen.
In mijn vorige blog schreef ik over culturen waar macht in mindere mate of helemaal afwezig lijkt te zijn. Lijkt, want de leer die Chögiam Trungpa Rinpoche uitdraagt, hebben hij en zijn zoon die de lineage heeft overgenomen, niet kunnen leven.

De mythe van de macht

Er is een directe wisselwerking tussen wie wij denken te zijn, hoe we ons voelen en functioneren én de wereld om ons heen. We zijn, in onze gevoelens van eigenwaarde, afhankelijk van wat we uit de buitenwereld aan erkenning vinden. We proberen dan ook steeds om alles zo goed mogelijk te doen. Want we willen dat ‘het’ werkt. We willen macht en controle willen hebben over ons eigen leven. Maar is dat mogelijk?

De patriarchale cultuur is angstgedreven

In mijn vorige blog schreef ik over de behoeften hiërarchie. Aan de basis van die hiërarchie liggen behoeften aan basisveiligheid, eten, een dak boven ons hoofd, behoeften die bevredigd worden door een redelijk inkomen. Maar het lijkt erop, zo schreef ik, dat ook behoefte aan erkenning en respect nog steeds wordt verkregen door materiële zekerheid. Is het angst dat we hier nog steeds aan vasthouden?

De oorsprong van het kwade

Is de mens van nature tot het kwade geneigd? Is het kwaad onderdeel van de menselijke natuur? Iets dat we met alle macht moeten bestrijden? Of zijn er andere oorzaken voor het kwade aan te geven?